227507 نگاهی به تاریخچه بیماری‌های واگیردار در ایران «شاید همه چیز تقصیر کوچک شدن دنیا باشد، وقتی در یک روز از آسیا به آمریکا می‌رویم، انتقال ویروسی مرگبار هم به همین راحتی امکان‌پذیر می‌شود، اما در دوران باستان ماجرا شکل دیگری داشت.» <p><span style="font-size: 12px">شاید اگر قرار بر بررسی پیشینه<strong> بیماری&zwnj;های واگیردار</strong> در دنیا باشد، اطلاعات کمی به دست بیاید، اما می&zwnj;توان موقعیت همیشه حساسِ <strong>ایران باستان</strong> را از نظر قرارگیری&zwnj;اش بین مناطقی مانند هند، روسیه و بین&zwnj;النهرین از عواملی دانست که همیشه این کشور را در معرض خطر&zwnj;های زیادی مانند همین بیماری&zwnj;های واگیردار قرار داده است.</span></p><p><span style="font-size: 12px">بنا بر منابع موجود، شیوع بیماری&zwnj;های واگیردار از سده سیزدهم هجری در ایران اوج می&zwnj;گیرد. در سال&zwnj;های 628-627 میلادی، &laquo;طاعون شیرویه&raquo; همه استان&zwnj;های باختری شاهنشاهی ساسانیان، به ویژه میان&zwnj;رودان را پر می&zwnj;کند و نیمی از جمعیت آن استان&zwnj;های شاهنشاهی و از جمله شاهنشاهِ ساسانی بر اثر این بیماری جان خود را از دست می&zwnj;دهند. از سوی دیگر طاعون و حتی وبا چندین&zwnj;بار در دوره صفویه شیوع پیدا می&zwnj;کند و تعداد زیادی از مردم شهر&zwnj;های مختلف جان خود را از دست می&zwnj;دهند.</span></p><p><span style="font-size: 12px">در دوره قاجار نیز وبا در ایران شیوع پیدا کرد. در بین سال&zwnj;های 1820 تا 1903 میلادی، هفت اپیدمی بزرگ &quot;وبا&quot;، با نرخ مرگ و میر بالا، خصوصا در بین کودکان در ایران اتفاق افتاد که بخشی از همه&zwnj;گیری جهانی وبا در آن دوره را شامل می&zwnj;شد.</span></p><p><span style="font-size: 12px">در سال 1246 شمسی وبای شدیدی در همه شهر&zwnj;های ایران همه گیر شد که بر اساس برآورد پزشک مخصوص ناصرالدین شاه، حدود صدهزار نفر به آن مبتلا شدند و مُردند. &quot;تیفوس&quot; و &quot;حصبه&quot; نیز در سال&zwnj;های نخست دهه ٢٠ شمسی از دیگر بیمار&zwnj;های همه&zwnj;گیر بودند. تا همین چند ماه قبل که این&zwnj;بار شیوع &laquo;کرونا&raquo; باعث همه&zwnj;گیر شدن بیماری دیگری در دنیا شد.</span></p><p style="text-align: center"><span style="font-size: 12px"><img title="نگاهی به تاریخچه بیماری&zwnj;های واگیردار در ایران" class="image_btn img-responsive2" alt="نگاهی به تاریخچه بیماری&zwnj;های واگیردار در ایران" src="https://cdn.yjc.ir/files/fa/news/1399/6/23/12576481_399.jpg" width="600" height="245" style="margin: 0px" /></span></p><p><span style="font-size: 12px">اکنون عبدالمجید ارفعی - پژوهشگر و متخصص زبان&zwnj;های باستانی اکدی و ایلامی و ایلام&zwnj;شناس -درباره بودن یا نبودن بیمار&zwnj;های واگیردار در دوران باستان در ایران توضیح می&zwnj;دهد.</span></p><p><span style="font-size: 12px">او می&zwnj;گوید: هیچ متنی از دوره ایلامی&zwnj;ها تا کنون به دستم نیامده که اطلاعاتی درباره احتمال وقوع چنین اتفاقی در آن دوره باشد. از دوره هخامنشی نیز چیزی ندیده&zwnj;ام، اما اگر در آن زمان بیماری واگیری منتشر می&zwnj;شد، قطعا آن بیماری در همان محل باقی می&zwnj;ماند، چون رفت و آمد به آن صورت نبود که مردم به سرعت با دیگر نقاط در ارتباط باشند، آن&zwnj;هم زمانی که در قرن هفتم هجری مردم باید مسیر بین شیراز تا اهواز را در 14 روز طی می&zwnj;کردند، چنین اتفاقی رخ نمی&zwnj;داد.</span></p><p><span style="font-size: 12px">او کوچک شدن دنیا را عاملی برای جهانی شدن بیماری&zwnj;ها می&zwnj;داند و می&zwnj;گوید: کتیبه&zwnj;ها و گزارش&zwnj;های موجود از دوره&zwnj;های تاریخی مانند ایلامی و هخامنشی تا جایی که در اختیار داشته یا بررسی&zwnj;شان کرده&zwnj;ام از وجود چنین آفتی در آن دوره&zwnj;ها خبر نمی&zwnj;دهند یا دست&zwnj;کم چنین ویروسی در ایران در آن زمان وجود نداشته است.</span></p><p><span style="font-size: 12px">ارفعی با تاکید بر این&zwnj;که در مدارک ما که بیشتر تا سال هفتم اردشیر اول است، چنین نشانه&zwnj;هایی نیست، ادامه می&zwnj;دهد: با مرسوم شدن خط مرکبی به مرور مدارک و اسناد دنیای باستان دچار آفت شدیدی شده و از بین می&zwnj;روند. در واقع مدارک ثبت&zwnj;شده با مرکب بسیار ناچیزتر از چیزی است که وقتی با خط میخی به ویژه روی گِل نوشته می&zwnj;شدند، چون خط ثبت&zwnj;شده روی گِل می&zwnj;ماند، اما مرکب یا جنس آن فاسدشدنی بوده و به مرور از بین می&zwnj;رفت یا رنگِ مرکب آن می&zwnj;پرید و به سرعت از بین می&zwnj;رفت.</span></p><p><span style="font-size: 12px">این پژوهشگر خط باستان با بیان این&zwnj;که قدیمی&zwnj;ترین دست&zwnj;نویس فارسی متعلق به قرن پنجم یا ششم و مربوط به &laquo;اسدی توسی&raquo; است، تاکید می&zwnj;کند: هیچ دست&zwnj;نویس فارسی قدیمی&zwnj;تری از آن دست&zwnj;نویس نداریم، آن روی پوست و چرم نوشته می&zwnj;شده و هر چند مدارک همزمانی وجود ندارد، اما برخی مدارک در ترکمنستان و تعدادی دیگر مربوط به &laquo;تورفان چین&raquo; است، اما سند دیگری از دوره هخامنشی وجود ندارد.</span></p><p style="text-align: center"><span style="font-size: 12px"><img title="نگاهی به تاریخچه بیماری&zwnj;های واگیردار در ایران" class="image_btn img-responsive2" alt="نگاهی به تاریخچه بیماری&zwnj;های واگیردار در ایران" src="https://cdn.yjc.ir/files/fa/news/1399/6/23/12576482_189.jpg" width="600" height="351" style="margin: 0px" /></span></p><p><span style="font-size: 12px">منبع: ایسنا</span></p>